به گزارش  فرهنگ امروز به نقل از شبستان؛ کتاب « تاریخ ترجمه در ایران»  که شامل  بخش‌هایی همچون: «ترجمه در ایران باستان»، «ترجمه در ایران پس از اسلام و ترجمه در عصر قاجار» است که توسط عبدالحسین آذرنگ تألیف و با ویرایش کامران فانی روانه ی بازار شده است.

این کتاب نخستین کتابی است که در ایران، در باب تاریخ ترجمه منتشر شده است.

ترجمه در ایران،‌ تاریخ دیرینه و مخاطرات گوناگونی داشته‌است. آغاز ترجمه در ایران عصر پیش از مادها را هم در بر می‌گیرد و این بدان معناست که از زمانی که خط در ایران باستان ابداع شده درکنار آن فن ترجمه برای ارتباط‌گیری طوایف و قوم‌های مختلف از ضروریات و نیازهای انسان اولیه به‌شمار می‌رفته است.

تاریخ ترجمه در ایران، از قدیمی ترین زمان خود تا امروز، شاهد جنبش های مختلفی بوده است. جنبش های عصر ساسانی، سامانی، قاجاریان و جنبش های پس از انقلاب اسلامی، نمونه هایی از این تحولات هستند. بررسی این دوره ها و همچنین این که جنبش ترجمه چرا و چگونه، با چه انگیزه و هدف هایی راه افتاد، از جمله اهداف تهیه و تدوین مطالب کتاب پیش روست.

كتاب حاضر تا پايان دوره قاجار به انتهاي تحقيق و پژوهش خود مي‌رسد و نويسنده تأكيد دارد كه بايد همه ترجمه‌ها از سال ۱۳۰۰ خورشيدي تا ۱۳۵۷ بررسي و ارزيابي شود تا بتوان تاريخ ترجمه بعد از دوره قاجار تا پايان دوره پهلوي را به نگارش درآورد.

گفتنی است که آذرنگ در ابتدای کتاب، آن را به «مترجمان، پیوندگران فرهنگ ها و تمدن ها» تقدیم کرده است.

در قسمتی از این کتاب می خوانیم:

«آثاری که در این سده ها به فارسی ترجمه شده است، نه تنها زیاد نیست که بسیار اندک است. جز ابوریحان بیرونی که با چند زبان آشنا بود و از سانسکریت به عربی و فارسی ترجمه می کرد، دیگر مترجمان فقط از یک زبان به زبانی دیگر، برای مثال از عربی به فارسی یا از طبری به فارسی ترجمه کرده اند. در میان مترجمان این دو سده از ابوریحان بیرونی به عنوان دانشمند پژوهشگری می توان یاد کرد که به قصد پژوهش، آشنایی با فرهنگ و تمدنی دیگر و نیز به تعبیر امروزی انتقال فرهنگی دست به ترجمه می زده است. او در مقام مترجم و با همین نمونه های اندک ترجمه که از او باقی است، در شمار مترجمان عالم، مسلط به موضوع، آشنا به زبان های مبدا و مقصد، و کاملا هدفمند در ترجمه هم قرار می گیرد. شمار مترجمانی با توانایی های او در میان مترجمان ایرانی از سده های نخستین اسلامی تا عصر ما بسیار اندک است.»

 عبدالحسین آذرنگ ،نویسنده، پژوهشگر، آموزشگر و ویراستار در سال ۱۳۲۵ در کرمانشاه متولد شد.وی در مقطع کارشناسی از دانشکده ادبیات دانشگاه اصفهان فارغ التحصیل شد و کارشناسی ارشد را نیز در دانشکده علوم تربیتی گذراند. گذراندن درس‌هایی از دوره دکتری در انگلستان و ایران، گذراندن دوره‌هایی در نویسندگی خلاق نشر در آمریکا از دیگر تلاش‌های وی بوده است.

حوزه اصلی تحقیقات شخصی آذرنگ مسائل نظری نشر و کتاب و رابطه آن‌ها به ویژه با مباحثی از علوم وارتباطات، حوزه تحقیقات مرتبط با وظایف دانشنامه‌ نگاری و نیز تاریخ معاصر ایران در قرن چهاردهم (۱۳۰۰ به بعد) است.

سوابق کاری آذرنگ با ویراستاری در موسسه فرانکلین (۱۳۵۱ تا ۱۳۵۵) آغاز می‌شود. پس از آن در سالهای(۱۳۵۵تا ۱۳۶۱) وی عضو هیئت علمی در موسسه تحقیقات و برنامه ریزی علمی و آموزشی بوده ، همچنین در سالهای(۱۳۵۴ تا ۱۳۵۸) مشاور در مرکز اسناد فرهنگی آسیا ، و در سالهای (۱۳۶۳ تا ۱۳۸۱)عضو علمی دانشنامه جهان اسلام بود.وی همچنین مدیر بخش کتابشناسی و بخش انتشارات دفتر پژوهش‌های فرهنگی و نیز مدرس مباحث تاریخ تمدن و تاریخ علم و نشر دانشگاه آزاد بوده است.

 گفتنی است که کتاب« تاریخ ترجمه در ایران» با قیمت ۲۷۰۰۰ تومان و توسط نشر ققنوس منتشر و روانه ی بازار شده است.